Op 15 april 2018 hielden we een thema-tasting, met name “Islay”. Islay is een Schots eiland (Go figure!) dat volgens een WWC’er “op een set longen lijkt” (die beeldspraak ging de hele middag mee overigens). Meer precies is Islay gelegen in de zuidelijke Binnen-Hebriden, ten zuiden van Jura. Bowmore, Port Ellen, Port Charlotte zijn er bekende plaatsen. Er wonen ongeveer 3500 Ileach op zo’n 600 vierkante kilometer. Islay telt, geheel terzijde, 200 km kustlijn. Het is een paradijs voor vogelliefhebbers, maar ook voor whiskydrinkers. Het eiland kent (momenteel) 8 actieve stokerijen, waarvan Kilchoman de jongste is (startte op in 2005). We verwelkomden 26 mensen. Op twee stokerijen (Ardbeg en Laphroaigh) na kwamen alle Islay whisky aan bod in onze line-up:

Bruichladdich “Laddie 10” 

Bunnahabhain “Moine” (for Swedish Market)

Kilchoman “Vintage 2009”

Coal Ila “Distillers Edition 2016”

Classic Of Islay “2015” (Lagavulin)

Bowmore “14y 175th Anniversary Cadenhead”

Bruichladdich “Port Charlotte CC01” (Travel Retail Exclusive)

Port Askaig “100 Proof” (Coal Ila)

Onder een kort woordje van de voorzitter (aanschouw, WWC glazen!) snuffelde en nipte men van een mysterieuze aperitief (bleek naderhand een mezcal te zijn: Nucano “Joven Espadin”). Dit merk wordt in onze contreien verdeeld door Jürgen Vromans van The Whisky Mercenary. Nucano wordt gedistilleerd door Don Carlos in San Dionisio Ocotepec, Oaxaca. Men selecteert zorgvuldig 8 jaar oude Espadin agaves die volledig met de hand worden geoogst en verwerkt. Een artisanaal product dus, daar houden we van! De rokerige indruk en het “niet whisky zijnde” leek ons een verrassende instapper. Op veel bijval kon de mezcal echter niet rekenen, maar het was het experiment waard.

De eerste dram, Laddie Ten, werd snel ingeschonken. Na een korte introductie omtrent Bruichladdich richtten we de aandacht op wat er in het glas zat. Daar ging het natuurlijk om! Typische Laddie. Heerlijke dram en aardig wat punch voor een eerste whisky. Zoals de meeste Bruichladdich bottelingen zit ook deze op 50%. Natural color natuurlijk. Laddie Ten heeft op een mix van first fill bourbon, sherry en franse wijnvaten gezeten. Er zijn 18000 flessen beschikbaar en zit binnen de ongeturfde lijn van de stokerij. De neus geeft honing en citrus, wat tabak, karamel en melkchocolade. De smaak is romig en zoet met toetsen van citrus, karamel, wat grassigheid en rozijnen. De afdronk is floraal te noemen en medium lang. Deze Laddie werd door de meesten goed ontvangen.

De tweede whisky was een Bunnahabhain Mòine. Ook hier eerst wat context omtrent Bunnahabhain zelf, om daarna te focussen op de whisky: een 6 jaar oude, oorspronkelijk voor de Zweedse markt. Blijkbaar lusten de Zweden deze Bunna niet en daardoor kwamen aardig wat flessen ook op de Vlaamse markt terecht. Rokerig (Of wat dacht u?), maritiem, fruitig, beetje romig. Aan zo’n 40 euro de ultieme bang for your buck! De eerste reacties waren over het algemeen erg positief. We waren ondertussen goed op dreef.

Dan kwam Coal Ila aan de bak. De grootste qua output op Islay en eigenlijk een “whiskyfabriek”. Wat Kilchoman produceert in een jaar doet Coal Ila een week over, lazen we ergens. Of dat echt klopt is maar de vraag (en nu Kilchoman binnenkort er een broertje bij krijgt gaat de stelling zeker niet meer op), maar de quote zegt genoeg. 6,5 miljoen pure alcohol per jaar! 90% verdwijnt echter in blends, waaronder Chivas Regal. Diageo, het grote concern van een stuk of wat stokerijen, is eigenaar sinds 1999. Bij Coal Ila krijg je doorgaans ex-bourbon rijping. Soms, zoals in de 12 jaar oude editie op 43% die we proefden, krijg je iets extra. In dit geval Moscatel. Verse vaten? Geen idee! Hoe het ook zij, deze gebooste Coal Ila was lekker, vlot verkrijgbaar, relatief goedkoop en wat onder de radar. Ideaal voor een WWC tasting dus! Dat vonden ook de deelnemers. Het viel ons ondertussen op hoe ijverig sommigen aan het noteren waren.

Na de pauze schotelden we een niet nader genoemde Lagvulin in (tussen de 8 en 12 jaar oud). Gebotteld in Glasgow door Jack Wieber, een Duitse onafhankelijke bottelaar actief sinds 1998. Deze lijn, “Classic of Islay” genaamd, is een van velen. Bij Jack Wieber staat kwaliteit voorop. Dit is ook wel een bang for your buck. Jaarlijkse uitgave, trouwens. Rond de 55 euro voor een gesherryde Lagavulin op vatsterkte, iemand? Shut up and take our money! Met de kwantificering van het alcoholpercentage zijn ze overigens wel erg precies, 56.25%, een onderhuidse grap of Duitse “gründlichkeit”? De term “Aged in Oak” vinden we alvast veelzeggend! “Dit wordt mijn nummer 1”, weerklonk het inmiddels. En: “Deze whisky is wie ik ben”. Voor velen een ware ontdekking, deze fles.

Cadenhead, de oudste onafhankelijke bottelaar, vierde vorige jaar zijn 175e verjaardag en geselecteerd door The Nectar brachten ze onder de “Small Batch” range een Bowmore uit. Beter: een atypische Bowmore. Wederom eerst wat situering omtrent Bowmore, de stokoude stokerij met een relatief rustige geschiedenis. Ook hier is een groot concern thans aan het roer (Suntory) en verdwijnt er heel wat in blends. Wat specificaties omtrent de fles: 2003-2017 op een bourbon hogshead, 55.1% ABV, 288 flessen. Grassigheid en balans primeerden. Wat een heerlijke whisky. Voor om en bij de 85 euro een sublieme koop. Leuk weetje: tot begin de jaren 1990 heeft Bowmore Distillery een warehouse die nogal ongemakkelijk in het centrum van Bowmore ligt. Omdat er op Islay geen openbaar zwembad is, en de zee niet geschikt is om kinderen te leren zwemmen, doneert de distillery het warehouse en wordt het omgebouwd tot het MacTaggart Leisure Centre met een 25m bad die verwarmt wordt met overschot aan warmte uit de distillery.

De zevende whisky was een Travel Retail exclusieve Bruichladdich. De Port Charlotte 2007 CC:01, wat voor Cognac Cask staat. Onder de walm van de Port Charlotte stond WWC’er Kathy Packet plots recht. Ze zong een zelfgeschreven lied (dé WWC hymne?). Het intermezzo zorgde voor extra sfeer, maar de WWC vond het meer dan een ludieke inbreng. Het belichaamde waar we voor staan. WWC is geen club van enkelingen die een handvol proeverijen per jaar als einddoel zien. We zien onszelf als groep/vereniging whiskyliefhebbers, van beginners tot gevorderden (waar dat ook voor moge staan). Kathy raakte met haar lied het hart van de WWC en dat maakt ons gewoon gelukkig. Dus, bedankt Kathy!

We sloten af met een Port Askaig “100 Proof”. Ondertussen werd er wat brood en beleg op tafel gezet om aan te sterken. Correctie: we dachten af te sluiten met de Port Askaig, maar dat was buiten WWC’er Ronny Degrieck gerekend. Verrassing nummer 2! Het begon ondertussen vijf uur te worden, maar hij haalde totaal onverwacht nog een fles boven. Een Ardbeg Grooves (Commitee Release, voor alle duidelijkheid). Wat een generositeit! Een applaus was navenant. Oprecht bedankt Ronny!

Dram 9 ondertussen dus … Er werd gesmuld van de Ardbeg en de broodjes. Terloops werd de top drie van de groep bepaald:

1. Bowmore “14y Cadenhead” (42 punten)
2. “Classic of Islay” 2015 (27 punten)
3. Coal Ila “Distillers Edition” 2016 (23 punten)

Om af te sluiten, hieronder nog een paar sfeerfoto’s. De brandblusser hebben we gelukkig niet nodig gehad 😉

PS: op 24/6 is er opnieuw een WWC tasting. Deze keer trekken we naar BenRiach! Interesse? Schrijf je in via info@wickedwhiskycompagnie.be