Wist u dat Gordon & Macphail (G&M) veel van zijn spirit zelf rijpt en dus relatief weinig vaten koopt om ze vervolgens te bottelen? Wij niet. We kwamen dit te weten op 19 juni in een gezellig sfeercafé, ’t Lindeke, in Moorsele (Wevelgem). De zaal zat goed vol, net iets te klein maar we houden van de sfeer dat dit geeft. In het lokaal naast de bar organiseerde Top Malts (Martin Coene) zijn eerste tasting. Tijdens een korte maar boeiende intro van de gastspreker (waar kennen we die man van?) werd de eerste dram ingeschonken. Daarbij leren we dat G&M zo’n 34000(!) vaten heeft liggen. Voldoende stock dus, uhum.

Als grote onafhankelijke bottelaar wil je een stempel drukken op je expressies en dat juichen we toe, maar onze nieuwsgierigheid en verwachtingen waren navenant. Acht drams werden er geschonken; 4 voor en 4 na de pauze met een drankje van het huis halfweg, waarvoor dank. Het betrof de Connoisseur Choice reeks, voor het eerste gelanceerd zo’n 50 jaar geleden en dat vieren ze met een heuse “update”. We zijn geen fan van de nieuwe look. Meer nog, na kort overleg besluiten we met z’n twee dat ze ronduit lelijk zijn, die nieuwe flessen.

Wat stond er op het programma:

1. Strathmill 2004 (46% ABV-13y -RF Bourbon Barrels)
2. Dailuaine 1998 (46% ABV-19y-RF American Hogsheads )
3. Glen Spey 1995 (46% ABV-22y-RF American Hogsheads)
4. Coal Ila 2004 (46% ABV-13y-FF 10y Bourbon & RF American Casks + 3y Hermitage)
5. Braeval 1998 (59% ABV-20y-RF American Hogshead)
6. Coal Ila 2000 (57,5% ABV-17y-FF Bourbon Barrel )
7. Clynelish 2005 (55,1% ABV-12y-RF Sherry Butt)
8. Glen Elgin 1997 (55,7% ABV-20y- FF Sherry Butt)

Wat het eerste deel betreft: alle vier stelden ze wat teleur. De vurigheid gaf de indruk dat de rijping wat was tegengevallen. We begrepen het eigenlijk niet zo goed en konden ons niet van de indruk ontdoen dat er bijvoorbeeld bij de Coal Ila oplapwerk aan te pas is gekomen. Het wijnvat neemt de overhand en blijft er van de Caol Ila vooral nog turf over. Spijtig, maar laat ons niet te zwaar in kritiek vervallen!

De Strathmill (karamel, vanille, kokos, donkere cacao, citrusbittertje) was voor ons na 20 minuten over zijn piek, maar op zich een leuke instapper. Daarbij werd een zalmtartaar geserveerd, heel lekker, dank u wel! De Dailuaine kreeg na wat te hebben gerust een heerlijke neus (zweet, zure melk, tikje Jura). Hij bleef lang rechtop. Ondertussen werd een sprotmousse met cracker en groene appel geserveerd. Allebei leuk, die whisky’s, in de zin dat ze minder gekend zijn. Van Glen Spey kan je dat niet zeggen want we hebben het gevoel dat ze ons met die malt rond de oren slaan tegenwoordig, de officiële uitgaven dan toch. Deze toont meer leeftijd en is het best in balans van de drie. Een drupje water maakt hem niet veel zachter, vooral zoeter. Laatste dram voor de pauze was een roodbruine Coal Ila. Er ontstond aan onze kant van de tafel een kleine zwavel-discussie. Deze sluwe Coal Ila had naast turf vooral beenham en rode vruchten.

Na de pauze kwamen de single casks op vatsterkte aan de bak. Daarbij ging het niveau gevoelig omhoog en verbeterde onze indruk van de tasting onmiddellijk. Dit was waarvoor we gekomen waren! De eerste malt na de pauze was een Braeval, weinig bekend bij WWC, maar blijkbaar volstrekt ten onrechte. Voor ons was dit de ster van de avond (zoet, fruitig en complex). Daarna volgde een (h)eerlijke Caol Ila; een dram waarvan we houden. Zeer basic, geen franjes, finishes of gepruts met speciale vaten, maar wel erg clean en ongelooflijk lekker.

Al snel volgde de volgende dram, een Clynelish op een refill sherry butt. Hierover zijn de meningen opnieuw verdeeld en start een nieuwe discussie met de heren aan de overzijde. Is dit al dan niet een atypische Clynelish? Opnieuw een plezante clash van smaken en meningen. Daarna gaan we naar de laatste fles van de avond: een Glen Elgin, 20 jaar gerijpt op een first fill sherry butt. Even denken we “yikes!”, want eigenlijk kennen we deze distilleerderij vooral van zijn fantastische lange rijping op bourbon vaten. Wat zal dit geven? Hoewel onze persoonlijke voorkeur toch blijft uitgaan naar Glen Elgin op bourbon, blijkt dit een erg smaakvolle malt te zijn. Misschien zijn wij gewoon verwende nesten…

Bij de traditionele stemming met de ganse groep eindigde de Braevel op nummer 1, op de voet gevolgd door Glen Elgin. Wij hadden alvast een gezellige avond met veel lekkere whisky, lekkere catering en een zeer goeie presentatie. Bedankt Top Malts, bij een volgende tasting zijn we graag opnieuw van de partij!

Hieronder wat foto’s.